Zomaar is de ruimte weer leeg, haastig
Vertrokken de teleurgestelde kunstenaar
Die nooit
Meer zal exposeren, zo zegt zij dreigend
En dan dat het de schuld is van de krisis
Zodat zij uiteindelijk dan
Iets anders zal gaan doen, ik stel me zo
Voor dat ze haar zware make-up verruilt
En haar wangen het zonlicht
Gunt, dat ze haar strakke kokerrok uitgooit
En in joggingbroek de vloeren sopt en dat
Ze dan pas
Echt aanwezig is in haar doeken, de charme
Was haar onbereikbaarheid zoals een lief
Nu eenmaal groter wordt bij
Afwezigheid, de droom van witte billen
Boven in zijn bemeten slaapvertrek zodat
Hij rusteloos wakker blijft
elbert gonggrijp
18 maart 2012 — 19:28
Heel triest dit lot als goede kunstenares. Ik ben heel benieuwd wat zij dan in de verdere toekomst gaat doen. Karin, heel veel sterkte gewenst. Het is gewoon onrechtvaardig! Als schrijver kun je in principe onafhankelijk zijn, ik weet niet hoe dat allemaal bij de kunst in elkaar steekt… Het klinkt misschien nu als achteraf gepraat, maar blijf ondanks alles positief…
alja
19 maart 2012 — 07:30
Karin leest mij niet, Elbert maar dank voor je reaktie